"Güney Afrika/Bir Düğün ve Safari Masalı" yazımın devamı olan bu gezi yazısını, ağırlıklı olarak yaban hayata ayırdım. Bu gezi yazım hayvanlar âlemine ilgi duymayanların ilgisini çekmeyebilir. Yazımın başında bir hatırlatma yapmak isterim. Burada paylaştıklarımın kaynak kişisi, tüm hayatını bu yaban hayatın kamplarında geçirmiş olan rehberimiz Dixon'dır ve onun anlattıklarıdır. Dixon'un anlattıklarının tercümanlığını yapan ve broşür, kitap, v.b. tercümelerde imdadıma yetişen, yeğenim Olgu Şahin fazlasıyla teşekkürü hak etti. 

Evrim ve Ryan'ın düğünü için bir araya gelen gurubumuzla birlikte, gezi programı dahilinde Kruger National Park'tayız. Afrika'nın en büyük parklarından birisi. 1925 yılında ulusal parklar statüsüne alınmış, 1927'de kapıları halka açılmış, 2 milyon hektar arazi üzerindeki bu parkın, 9 ayrı giriş kapısı var. Timsah köprüsü (Crocodile bridge) kapısından içeri giriyoruz. Girişteki tipik Afrika görünüşlü hediyelik eşya dükkânından anı objeleri satın alıyoruz. Park Mozambik, Zimbabwe ve Timsah nehri ile çevrili. On binlerce hayvana, binlerce otsu bitki ve ağaçlara ev sahipliği yapan bu parkın içinde kalacağımız için heyecanlıyız. Önce "Kruger Park Haritası" alıyorum, haritadaki bazı bilgiler ilgimi çekiyor. 1898'de bir bölgesi, 1903'de diğer bölgesi, 1926'da da başka bir bölgesi ile birleştirilmiş. Bu bölgeler eklendikçe avcılık yasaklanmış. Çiftçilere ve etrafa zarar vermesin diye parkın tüm etrafı çitlerle çevrilmiş. Ayrıca parkın konaklama tesislerinin etrafı da ziyaretçilerin güvenliği için yaban hayattan çitlerle ayrılmış. Bazı hayvanlar yok olduğu için bu hayvanlar parka getirilmiş. Orman bitkilerini çok zarar veren hayvanlar mevcutlarıyla bırakılmış ve çoğaldıklarında başka parklara transfer edilmiş. 

Parkta sadece yol güzergâhını takip ediyoruz ve kurallar dışına hiç çıkılmıyor. Sadece parkta safari için ayrılmış yolu takip ediyoruz. Rehber kaptanımızın ayrıntılı anlatımları ve ciddiyetinin etkisiyle, hayvan bilimcilerinin dikkatiyle ilerliyor ve sanki olası bir yaban hayatla ilgili kongrede sunmak için notlar alıyoruz. Bazen de birbirimizi Dixon'a soru sormamak için uyarıyoruz. Dixon bizi bilgi bombardımanına tutuyor ve biz hayvanları kaçırmaktan korkuyoruz. Afrika örümceklerinin (spider) ördüğü devasa yuvaları inceliyoruz. Gündüz uyuyup gecede yuvalarına yapışan böcekleri yiyen bu örümcekler ülkemizdekilerden çok büyükler. 

Solda Sosis Ağacı, sağda Ateş Ağacı...
Sosis Ağacının meyveleri...

Leopar (Big Five)...
15.30: 

3 kez geçtiğimiz onlarca aslanın olduğu bölgedeyiz yine. Öncesinde, durduğumuz bu yerde, aslanlar yeni avladıkları buffalo'yu yemekle meşguldüler, sonraki günlerde yavrular bu avı yemeğe çalıştılar. İlk kez av eti yiyen yavru aslanların buffalo'yu yemek için sarf ettikleri çaba görülmeye değerdi. Çok komiklerdi. Yemeğini yiyen aslan kendini otların arasına atıyor, uzanıyor, yavrularda oynaşıyordu. Yavrulardan bazıları annelerinden biraz ilerideki su birikintisinde sularını içiyorlardı. Canlı canlı  "Nat Geo Wild" kanalını izlemiştik sanki. Şimdi bu aslanların hiçbirisi yok etrafta. İnanılmaz bir leş kokusu var. Burnumuzu kapatarak akbabaların üşüştükleri sadece kemikleri kalmış olan leşten ince derileri sıyırmalarını, yemelerini izliyoruz. Bazı akbabalar ağacın tepesine tünemişler sıralarını bekliyorlar sanki. Bu görüntüler benim için zorda olsa, vahşi hayatta kalma güdüsü olduğu için seyredebiliyorum. Bu kokuya daha fazla katlanamadığımız için buradan ayrılıyoruz. 

Günlerdir yaptığımız safariler sezgilerimizi, Dixon'un anlattıkları ufkumuzu geliştirdi. En fazla 50 kilometreyi geçmeyen hızla yol alıyoruz. Merak ettiğim ilginç bulduğum sosis ağacını (sausage tree) inceliyoruz. Meyveleri sosise benziyor gerçekten. 1 metreye kadar olan meyveleri bile var. 1 tanesi 12 kiloya kadar çıkabiliyor. Afrikalıların bira yapmak için yararlandıkları bir meyve. İlaç sektöründe de işe yarayan özellikleri varmış. İnsanlar için yeşilken zehirli olan bu meyveleri özellikle zürafalar, maymunlar ve diğer hayvanlardan bazıları yiyormuş. Dixon telsizle diğer sürücülerle konuşarak yerini öğrendiği, leoparların olduğu yere götürüyor bizi. Uçsuz bucaksız bu parkta ne sokak adı, ne işaret var. Çok ender olarak lodge isimleri görüyoruz. Her yer birbirine benziyor. Fakat safari sürücüleri yılların deneyimi ve sezgileriyle yolları karıştırmıyorlar. Erkek ve dişi leoparı görüyoruz. Yavru leopar geliyor biraz sonra, tüm sevimliliğiyle masum masum oturuyor. Leoparların yavrularıyla arasında güçlü bir bağ oluyor. İki leopar dallarla bütünleşmiş postlarının uyumu sayesinde kamufle olmuşlar sanki. Biraz sonra açık alana çıkınca daha net görebiliyoruz onları. 4-5 metre önümüzdeler. Kedigiller familyasından olan leoparın Asya'da yaşayanlarına çoğunlukla pars, Afrika'da yaşayanlarına leopar deniyor. Yırtıcı hayvanların en tehlikelilerinden birisi. Postunun üstündeki benekler, insanların parmak izi gibi her leoparda farklılık gösteriyor. Çıtayla karıştırılan leoparın cüssesi çıtaya göre daha iri, benekleri halkalı, boyunlarının altında siyah noktalardan oluşan çizgisi var. Leoparlar bazen avlarını ağacın üzerinden atlayarak yakalıyor ve başka hayvanlar avını kapmasın diye avını ağaca çıkartıp yiyor. Yaban hayat kanallarını izlemem bu parkta işime yarıyor. Hayvanlarla ilgili bildiklerimi tazeliyorum. Leoparların vakur duruşu, upuzun kuyrukları, pofuduk derilerindeki halkalı lekeler ve renklerle güzel bir hayvan. Ancak, kocaman kafası, yüz hatlarının belirginliği, muhteşem yelesi, karizmatik duruşuyla ve ailesiyle birlikteyken yaydığı enerjisine hayran kaldığım erkek aslandı.